Η Άιντραχτ του «έξυπνου χρήματος»: 400 εκατ. σε 3 χρόνια χωρίς να κάνει φασαρία
Με αλάνθαστο μάτι και οικονομική πειθαρχία, η Άιντραχτ έχει αναδειχθεί σε κορυφαίο εξαγωγέα ποδοσφαιρικού ταλέντου στην Ευρώπη.
Σε μια εποχή που το οικονομικό σκέλος στο ποδόσφαιρο είναι εξίσου σημαντικό με την αγωνιστική επιτυχία, η Άιντραχτ Φρανκφούρτης δείχνει τον δρόμο. Η γερμανική ομάδα έχει αναπτύξει ένα μοντέλο λειτουργίας που μοιάζει περισσότερο με επιτυχημένη επιχειρηματική στρατηγική παρά με απλή διαχείριση ενός αθλητικού συλλόγου.
Η φιλοσοφία είναι ξεκάθαρη. Επένδυση σε ταλέντο σε λογική τιμή, εξέλιξη των παικτών με σταδιακή ενσωμάτωσή τους στην πρώτη ομάδα και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, πώληση με σημαντικό κέρδος. Δεν πρόκειται για συγκυριακή επιτυχία. Είναι αποτέλεσμα συνέπειας, δικτύωσης και κυρίως εξαιρετικού σκάουτινγκ.
Μερικά από τα πιο ηχηρά παραδείγματα αυτής της πολιτικής είναι οι περιπτώσεις του Κολό Μουανί, του Ομάρ Μαρμούς και πιο πρόσφατα, του Ούγκο Εκιτικέ. Ο πρώτος αποκτήθηκε ως ελεύθερος και έφυγε έναν χρόνο μετά για 95 εκατομμύρια στην Παρί. Ο Μαρμούς ήρθε επίσης χωρίς κόστος και κατέληξε στη Μάντσεστερ Σίτι έναντι 75 εκατομμυρίων. Ο Εκιτικέ, που αγοράστηκε αρχικά ως δανεικός και κατόπιν με πλήρη δικαιώματα για περίπου 31,5 εκατομμύρια, πωλήθηκε πρόσφατα στη Λίβερπουλ για σχεδόν 95 εκατομμύρια.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Από το καλοκαίρι του 2022 ως σήμερα, η Άιντραχτ έχει συγκεντρώσει σχεδόν 400 εκατομμύρια ευρώ από 26 πωλήσεις και μία συμφωνία δανεισμού. Ονόματα όπως οι Λίντστρομ, Πατσό, Σο, Χάουγκε, αλλά και οι Φίλιπ Μαξ και Στίβεν Τσούμπερ που κατέληξαν σε ελληνικές ομάδες, αποτελούν μόνο μέρος της λίστας που αποδεικνύει πως στη Φρανκφούρτη δεν αγοράζουν παίκτες , επενδύουν σε κεφάλαια.
Η επιτυχία αυτή αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στον αθλητικό διευθυντή Μάρκους Κρέσε, που ακολουθεί μία φιλοσοφία παρόμοια με αυτή του Ντάνιελ Λέβι στην Τότεναμ. Ο στόχος δεν είναι απλώς η βιωσιμότητα. Είναι η ανάπτυξη μέσα από την οικονομική σταθερότητα, χωρίς εξαρτήσεις από μεγάλους επενδυτές ή βραχυπρόθεσμες "εκρήξεις".
Φυσικά, αυτή η πολιτική έχει και το τίμημά της. Η Άιντραχτ δεν στοχεύει κάθε χρόνο σε τίτλους, αλλά διατηρεί έναν ρεαλιστικό και σταθερό αγωνιστικό προσανατολισμό, ενώ παράλληλα "χτίζει" ένα brand που της δίνει αξιοπιστία στην αγορά και μακροπρόθεσμη ισχύ.
Το ερώτημα που τίθεται είναι σαφές, μπορεί αυτό το μοντέλο να οδηγήσει κάποια στιγμή και στην απόλυτη ποδοσφαιρική καταξίωση ή η Άιντραχτ θα παραμείνει για πάντα το "χρυσό πρακτορείο ταλέντων" της Ευρώπης;
Όποια κι αν είναι η απάντηση, ένα είναι σίγουρο, στη Φρανκφούρτη δεν παίζουν ποδόσφαιρο. Κάνουν μπίζνες.
